سید میثم موسویان نویسنده کتاب بی‌نام پدر در یادداشتی بمناسبت حمله موشکی و پهپادی ایران به رژیم صهیونیستی نوشت:
امروز به اندازه تمام ۴۰ سالی که از خدا عمر گرفته‌ام، به کشورم ایران، افتخار کردم. من بچه بودم که هواپیمای عراقی بر آسمان همدان ظاهر شد و پدرم من را روی زمین خواباند و گفت دست‌هایت را روی سرت بگذار. در حالی که مادرم به هواپیما خیره بود و منتظر که اگر ترکش انفجار، خواست به سمت طفلش بیاید، حائل شود.
پنج سالم بود و همراه مادرم سوار بر اتوبوس خط واحد شدیم. به رسم بازی‌های بچگانه، پاهام را کف اتوبوس کوبیدم و مادرم نگران دستم را فشار داد و گفت: این کار را نکن، تازه وضعیت سفید شده و مردم دوباره نگران می‌شوند. پرسیدم وضعیت سفید یعنی چی؟ گفت یعنی وضعیت قرمز نیست. پرسیدم وضعیت قرمز یعنی چی؟ نمی‌دانست باید برای یک بچه پنج ساله چطور توضیح بدهد که هر لحظه ممکن است اتوبوس خط واحد، با یک بمب، برود روی هوا. همدان که بمباران شد، همسایه خانه خراب شد.
پدرم وقتی شنیده بود، بمب نزدیک خانه ما افتاده، مو سفید کرد. کسی حماسه این روزگار را درک می‌کند که تجربه جنگ صدام بر علیه ایران را از نزدیک چشیده باشد. کسی متوجه معجزه سیدعلی خامنه‌ای در عصر تکنولوژی می‌شود که بیش صد کتاب تاریخ شفاهی خوانده باشد و بداند دست خالی و کمبود فشنگ کلاش، چقدر با جنگ الکترونیک با بلوک غرب، فاصله دارد.
امروز ما یقین کردیم، دیگر عصر اشغال ایران توسط متفقین تکرار نخواهد شد. دیگر کودتای ۲۸ مرداد، نخواهد آمد. دیگر حقارت ایرانی از جنس چشم رنگی، تجربه نخواهد شد. مگر چند سال از دیکته‌های سفارت خانه‌ای برای جدایی خاک کشورمان گذشته؟ مگر چند وقت از قیچی کردن بحرین و آرارات و هرات از ایران می‌گذرد؟
امروز وعده‌های خداوند در قرآن را از نزدیک لمس کردیم که فرمود، انتم الاعلون ان کنتم مومنین. امروز هنرمندان، بیش از هر وقتی باید به وظایفشان عمل کنند. هر آنچه در مورد انقلاب و جنگ، کوتاهی کرده‌ایم کافی است. امروز برگی از تاریخ رقم خورده که از زمان صفویه تا امروز، نظیری نداشته. هنرمندان در ترسیم این حماسه، نباید از مردم عقب بمانند. امیدواریم که این حماسه، همانطور که برگ زرینی در تاریخ ایران است، برگ زرینی هم در جهش هنری در رشته‌های مختلف باشد.
برای تهیه کتاب به لینک زیر مراجعه کنید :
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.